«Η εναλλακτική κυβερνητική προοπτική της Ν.Δ., προκαλεί, κυριολεκτικά, τρόμο»

Η «Εσωτερική Πρόκληση» είναι το στοίχημα της χώρας. Η κυβέρνηση πορεύεται δυστυχώς ολομόναχη. Χείρα βοηθείας δεν πρόκειται να έχει από τους αριστερο-δεξιούς λαϊκιστές. Εμπόδια και δυσκαμψίες δημιουργούν και οι κρατιστές του «παλαιού ΠΑΣΟΚ».
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε το χάσμα ανάμεσα στην ιδιαίτερα αποτελεσματική δράση του

πρωθυπουργού εκτός των συνόρων της χώρας και αρκετών δυσλειτουργιών της κυβέρνησης στο εσωτερικό. Στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., η Ελλάδα εξασφάλισε, απρόσμενα, ιδιαίτερα ικανοποιητική στήριξη από τους εταίρους και δανειστές μας.
Βεβαίως η στήριξη συνοδεύεται από σκληρές προϋποθέσεις, που αφορούν στην υλοποίηση των καθυστερημένων και ημιτελών διαρθρωτικών αλλαγών και των ανύπαρκτων ιδιωτικοποιήσεων.
Το αποτέλεσμα της Συνόδου πάντως αποτελεί σημαντική προσωπική επιτυχία του Γιώργου Παπανδρέου.
Ενώ η αντίδραση του αρχηγού της Ν.Δ. ήταν η αναμενόμενη: Μίζερη, μικρόψυχη και συνωμοτική («κρυφές ατζέντες» κ.λπ.). Γι’ αυτό άλλωστε η Ν.Δ. απεμπολώντας τον ρόλο μιας υπεύθυνης αξιωματικής αντιπολίτευσης υπολείπεται δύο μικρών κομμάτων, του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΚΚΕ, ως «ικανή αντιπολίτευση» (συγκεντρώνοντας μόνο 15%)!
Ομως η επιτυχία του Παπανδρέου μας επαναφέρει στη μεγάλη «εσωτερική πρόκληση» της χώρας. Μέχρι τώρα η Ελλάδα αξιοποίησε πλήρως την προσωπική δύσθυμη αξιοπιστία του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών.
Ομως αυτό το ανεκτίμητο κεφάλαιο, είναι πλέον εύθραυστο. Ιδίως αν συνεχισθούν στο εσωτερικό οι αργόσυρτοι ρυθμοί, οι παλινωδίες, η ατολμία, οι αντιστάσεις από κρατιστές, ή ανίκανους υπουργούς. Τα περιθώρια ανοχής των δανειστών μας εξαντλούνται.
Ολα λοιπόν κρίνονται στο πεδίο της «εσωτερικής πρόκλησης». Εδώ η κυβέρνηση πορεύεται δυστυχώς ολομόναχη. Χείρα βοηθείας δεν πρόκειται να έχει από τους αριστερο-δεξιούς λαϊκιστές. Εμπόδια και δυσκαμψίες δημιουργούν και οι κρατιστές του «παλαιού ΠΑΣΟΚ».
Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι καιρός να ρίξει όλο το βάρος του στην αναμόρφωση της κυβέρνησής του: Σε επίπεδο δομών, λειτουργίας, νοοτροπίας και αντιλήψεων.
Το ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά, είχε δύο πλεονεκτήματα έναντι της παγίως «προβληματικής» Νέας Δημοκρατίας: Ήταν πιο ευέλικτο και προσαρμοστικό. Διέθετε (και διαθέτει) ικανότερα στελέχη. Οι εποχές όμως άλλαξαν. Οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Η «ομάδα» του ΠΑΣΟΚ που κάποτε φάνταζε ισχυρή, αποδεικνύεται φτωχή. Οι προσαρμογές και η ευελιξία που κάποτε επαρκούσαν, τώρα αποδεικνύονται ισχνές.
Στα δύο αυτά μέτωπα λοιπόν, απαιτείται αξιοποίηση, στο μέγιστο, όσων δυνάμεων διαθέτει το κυβερνών κόμμα.
Η αξιοποίηση πρέπει «βιαίως» να επιβληθεί εκ των άνω. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Οταν τα όποια όπλα δεν επαρκούν για να αντιμετωπισθούν δραματικές προκλήσεις, επιβάλλεται να εγκαταλειφθούν οι συνήθειες των εσωκομματικών ισορροπιών. Σ’ αυτές κατέφυγαν οι δύο πρωθυπουργοί που προηγήθηκαν. Τις ίδιες ισορροπίες υπηρέτησε ο πρόσφατος ανασχηματισμός. Η επιστράτευση πολιτικών του αναχρονιστικού «παλαιού ΠΑΣΟΚ», φρέναρε τις μεταρρυθμίσεις. Η επιλογή μερικών νέων προσώπων, ελαφροτάτων βαρών, προκαλεί δυσλειτουργίες.
Η χαλαρή, εξ’ αποστάσεως και επιεικής διαχείριση της κυβερνητικής και διοικητικής ομάδας, κατέληξε στη σταδιακή απώλεια ελέγχου.
Η «εσωτερική πρόκληση» έχει συγκεκριμένα σημεία εκκίνησης: Η «ομάδα» δεν νοείται να διαμορφώνεται με όρους εσωκομματικής ισορροπίας. Είναι αδιανόητο να ενσωματώνονται εκείνοι που δεν πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις ή δεν μπορούν να τις υπηρετήσουν. Είναι ακατανόητο να μη στηθεί άμεσα -όσο και να ενοχληθούν κάποιοι- ένας κεντρικός μηχανισμός ελέγχου των υπουργών για την υλοποίηση των αλλαγών.
Το στοίχημα της «εσωτερικής πρόκλησης» παραμένει λοιπόν ορθάνοιχτο για τον πρωθυπουργό. Όχι μόνο διότι η εναλλακτική κυβερνητική προοπτική της Ν.Δ., προκαλεί, κυριολεκτικά, τρόμο. Αλλά κυρίως, διότι αν εξαντληθούν τα περιθώρια εμπιστοσύνης στο κυβερνών κόμμα, θα αρχίσει να εξανεμίζεται και η εμπιστοσύνη για το μέλλον της χώρας.