Φοιτητικές «Εκλογές»: Ένα παραμύθι που πάλιωσε και προκαλεί αηδία...

Υπήρξαμε και εμείς κάποτε φοιτητές, όταν ακόμη η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είχαν απαξιωθεί στο σημερινό βαθμό. Όταν οι κομματικές ηγεσίες -παρά την αντιπαλότητα και το πάθος- είχαν πάντως κάτι να προσφέρουν, κάτι να πουν. Η συμφωνία και η διαφωνία ήταν αληθινές. Δεν έπαιζαν το σημερινό κακόγουστο...

θέατρο των Συγκατοίκων. Όταν ακόμη και η Αριστερά είχε μια χρήσιμη και αναγκαία συνεισφορά στην πολιτική ζύμωση. Όχι σαν το σημερινό οικτρό κουκλοθέατρο της Παπαρήγα και του Τσίπρα.

Ακόμη και τότε, εκείνα τα χρόνια που δύσκολα θα ξανάρθουν, οι λεγόμενες φοιτητικές «εκλογές» ήταν ένα παραμύθι... Μερικοί το έλεγαν, λιγότεροι το άκουγαν, ελάχιστοι το πίστευαν. Ο καθένας ζούσε στο δικό του ονειρικό κόσμο: Η κάθε φοιτητική κομματική παράταξη έστηνε το δικό της σκηνικό «θριάμβου», αφού η πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν ανήμπορη να διασφαλίσει μια σωστή και αδιάβλητη διαδικασία. Ποτέ δεν έμαθα, ποτέ δεν κατάλαβα ποια ήταν τα «πραγματικά αποτελέσματα» των λεγόμενων «φοιτητικών εκλογών»... Κατάντια για όλους εμάς, τους τότε φοιτητές, αλλά και για το επίπεδο της Παιδείας, και μάλιστα στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα της.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς που φύγαμε ξεχάσαμε σχεδόν και τους χώρους των σχολών μας, αλλά το παραμύθι συνεχίστηκε, το ίδιο μονότονο, άτονο, άχρωμο, κακόηχο. Σαν σκιές νυσταλέες, οι φοιτητές μας δρασκέλισαν τόσα χρόνια, χωρίς να έχουν προσθέσει ούτε ένα απειροελάχιστο λιθαράκι αξιοπιστίας σ’ αυτό το καρναβάλι που βαρύγδουπα αποκαλείται «φοιτητικές εκλογές».

Οι ευθύνες των κομματικών ηγεσιών -που δεκαετίες τώρα στραγγαλίζουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μας- τεράστιες. Πάνε κάθε χρόνο, απευθύνουν «δεκάρικους», ενίοτε ουρλιάζοντας άχαρα και απελπισμένα -όπως προχθές ο Σαμαράς στη Θεσσαλονίκη- αλλά καμία απόφαση, καμία πρωτοβουλία για να βοηθήσουν πραγματικά το φοιτητόκοσμο. Κυρίως και πρωταρχικά απεμπλέκοντάς τον από τα αδηφάγα δίχτυα του νοσηρού κομματισμού και της εξυπηρέτησης αλλότριων προς την εκπαιδευτική διαδικασία σκοπιμοτήτων.

Το παραμύθι δεν έχει απλώς κουράσει. Έχει γίνει πλέον αηδές και εμετικό. Έχεις την απόλυτη αίσθηση, ότι αυτοί που φανατικά ασχολούνται με τον εκπαιδευτικό κομματισμό είναι οι κατεξοχήν απαίδευτοι, οι ανεπίδεκτοι πάσης μαθήσεως και παιδείας. Υπό τη στενή και ευρεία έννοια των όρων. Θα άξιζε πραγματικά να δημοσιεύονταν οι επιδόσεις στα μαθήματα εκείνων των θερμόαιμων κομματόσκυλων που υποδέχονται κάθε φορά τον ένα ή τον άλλο ηγετίσκο και πολιτικάντη, για να φωνάξουν συνθήματα, χωρίς να μπορούν να ακούσουν ή να καταλάβουν τι θέλει να τους πει...

Το παραμύθι αυτό θα ξετυλιχθεί και σήμερα, Τετάρτη 18 Μαΐου 2011. Ημέρα Φοιτητικών Εκλογών!

Οι κομματικοί στρατοί έχουν ήδη βγάλει τα «αποτελέσματά» τους. Και ο καθένας θα παλέψει για τη δική του πολύτιμη αλήθεια. Χωρίς να αντιληφθεί κανείς, ότι ένα ολάκερο πλειοψηφικό ποτάμι φοιτητών θα τους έχει γυρίσει για άλλη μια φορά την πλάτη. Επιλέγοντας συνειδητά την αποχή. Που στην περίπτωση αυτή -και μόνο- είναι η μόνη πράξη ευθύνης, αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.